چه بگویم ؟     (حقوقی، ادبی و اجتماعی)

عاشقانه 8

یادآوری : سخن مخیّل زیر را تازه و در جریان یک اسباب کشی اجباری از میان اوراق دو دهه پیش یافتم. در وانفسای غم نان و مشکلات امروزین، که به قول امیرخسرو دهلوی: «ابر و باران و من و یار، ستاده به وداع / من جدا گریه کنان، ابر جدا، یار جدا» خواندنش و یادآوری عشق افلاطونی قدیمی، لااقل برای مدتی کم، برایم التیام بخش و فرح زا بود.

*****************************

در کنارش گام بر می دارم .

پرنده ای در سینه اش، به دریچه ی بهار می خواندم.

سوسنی در نگاهش راه می رود.

در لب هایش شقایقی می خندد.

و دستانش دستار ابرها را می بافد.

در خواب هایم، گویی ، خورشید به نیمه شب صدایم می زند

و پرنده ای با دو بال آبی، پروازم می دهد .

در بیداری ، در کنارش ،گام بر می دارم ،

سر پنجه های نازکش ، شاخه های نارون پیر را ، نوازش می دهد .

و پائینه ی دامنش ، سنگفرش فسرده ی سرد را .

پنداری پیش قراول سوار بهار است، که مرا ، گرمی می دهد و شاخه ها و سنگفرش ها را .

او ، خود می داند : " کوهبیدی است ، تک افتاده ، در دامن کوه " *

با ریشه ایی ، در سنگ، و سری برافراشته ، در آسمان.

اینک در کنارش ، گام بر می دارم.

داستانش را می دانم : سنگ ها ،آن را باز گفته اند و آسمان .

بیست و سه خصم ، بستن خون در عروقش، را می خواستند و افتادنش را از آسمان ، بر سنگ ها .

در اطرافش، لاشه ی بیست و سه مردار است، با زره و کلاهخودی، از جنس یخ؛ و بیست و سه تیغ شکسته در کنار .

تو گویی، باز هم ، در میدان، سر اندازی زمستان دیگری را می خواهد.

و من در کنارش گام برمی دارم - مطمئن –

بی آنکه مرا، از اخم تیره ی آسمان و از در گوشی مظنونانه اش با زمین سرد، هراسی باشد.

تهران - 9/12/1366

* به نظرم تعبیر از آن استاد شفیعی کدکنی باشد