چه بگویم ؟     (حقوقی، ادبی و اجتماعی)

         بهره زنان از زندگی مشترک؛ هیچ

                    (نگاهی به حقوق زنان پس از طلاق)

نوشته ی مرضیه محبی (وکیل پایه یک دادگستری)

لایحه قانون حمایت خانواده دوباره راهی صحن علنی مجلس شورای اسلامی شده و همچون  گذشته چشمان تمام حقوقدانان و دست اندرکاران حقوق زنان نگران مواد ۲۳ و ۲۴ و ۲۵ آن است. در حقوق زنان اما کاستی هایی هست که دردهای مزمن و زخم های کهنه می سازد، و پیکر اجتماع را فرسوده می کند و سال هاست کسی از آنها سخنی نگفته است، از آن جمله است، حقوق زنان پس از طلاق. هم اکنون در قوانین خانواده هیچ تامین اجتماعی و قانونی، برای این زنان پیش بینی نشده و قانون حمایت خانواده که تقدیم مجلس شده، با اعلام نسخ قانون اصلاح مقررات مربوط به طلاق همان اندک حقوق قانونی ایجاد شده را نیز به دست نابودی سپرده است و اصلاحات انجام شده در کمیسیون ها نیز در وضع فعلی بی تردید راهی به سوی حل واقعی این مشکل نمی گشاید. اندیشه حقوقی برای سامان بخشیدن به زنانی که به اراده مردان طلاق داده می شوند نخستین بار در قانون حمایت خانواده سال ۱۳۵۳ به میدان آمد..........

لطفاْ برای خواندن بقیه مقاله به ادامه مطلب بروید 

 قطارِ بايد
                         به : محمد مهدی حسنی
حِس مي كنم كه فرصتم از دست رفته است
سوتِ قطار، سوت نهاييِّ حركت است
بايد ميانِ كوپة تنها
از عمقِ راه هاي مِه آلود بگذرم.

حس مي كنم كه فرصتم از دست رفته است
آه اي قطارِ بايد!
من كه براي اين سفر آماده نيستم
بي جامه دان و چتر
بي يك بغل كتاب
هان اي قطار، وقت خداحافظي بده

آخر هنوز بوسه ز طفلم نچيده ام
حتّي هنوز تازه كتابِ نخوانده ام
بر روي ميزِمن
در انتظارِ باز شدن
خاك مي خورد
بايد كه شعرِ تازة خود را
كوتاه تركنم
حرفِ سفر نبود
ناخواسته چگونه توانم سفر كنم؟
بايدبراي گَلّة گنجشك
من مشت مشت، دانه بپاشم

مي خواستم كه منظرة ايستگاه را
شکلی دگر ببينم:
با ساعتی فراغت
بر روی نیمکت
بی پیر مردِ سقّا
بی کودکِ گدا
با روزنامه هاش بی خبر قتل


آه،
حِس مي كنم كه فرصتم از دست رفته است
بايد ميانِ كوپة تنها
بي اختيار
از عمقِ راه هاي مه آلود بگذرم
تا راهِ مبهمی که سر انجام
تا ساقه های نازک ریواس می رسد.

                  رضا افضلی - 16/3/63

  برای خواندن موخره شعر به ادامه مطلب بروید