چه بگویم ؟     (حقوقی، ادبی و اجتماعی)

     سه شعر تازه از تقی خاوری

کرانه رفتن

شده ست جمله ی مبهم خطوط بود و نبودم

هزار نکتــــه ز هستی ســرودم و نسرودم

چو کودکی که پــرنــده ز چنگ بــاد ربایـد

مثال جملـــه ی مبهم ربــــودم و نـربــــودم

به دود  مزرعه ی غــم به سان بال پریشان

به فکـــر دانه ی قسمت، میـان آتش و دودم

حضور وصل تو آمد چه زود رفت و گمانم

شده ست نقش سرابت خطــوط نقش وجودم

دویـــدن و نرسیــدن در این کرانـه ی رفتن

میـــان باد شده گـــم،  تمام بـــود و نبــــودم

تمام راز جهـــان شد مثــــال قصه ی راوی

ز برگ و باد زمانه، شنــــودم و نشنـــــودم

                                                 تقی خاوری -  فروردین 1390

 "فروردگانی 12"                         

                             دادخواهان بهار ( با نگاهی به نثر آرکائیک )

 این نبشته ای هست از سر دادخواهی

دستی نیست تا بستاند

            مگر باد آن را بازگشاید

                           و به عرض بهار برساند

                                 که از آسمان نیرو بگرفته و زمین را بر می انگیزاند.

می گویند پرندگان به پیشباز بهار شتافته اند

               و مردم جامه های نو در پوشیده

  تا مقدم او را تهنیت گویند

که چون به زمین درافتد

هر چیز را بنوازد

و دل های غمی : بگشاید

هرکس اندوهی سخت را

تا ساعت بهار در گذرانده

که  رنجه ی  خویش را در چشمه های بهار بشوید

حالی نیز حکایت بر همین منوال است

ای بهار   ترا نیروئی ست

که هیچ قدرت قهّار را توان آن نیست

تا ترا از سبز شدن باز دارد   ایدون باد

که تو روح سبز جهانی

و عبرت ساز تغییر زمان

بی عبرتان:  بیمار اندیشه ی بیعارند

که دلهاشان سیم کرده

از جراثیم زر و زور

دست عبرت ضربه ی محکمی خواهد زد سخت

تا همچون سکندر به قعر هستی در غلتند

این: آن نیست که تازه ای بنمایاند

هرچند دست روزگار را انکاری نبود

خود کارها را یکرویه کند

و داد خلایق باز ستاند

چنانکه داد من به وقت     بر ورق ارغوان به نبشته درآید

رها کن خویش را با بهار       در هوای رنگ ها

تا سیاهی در سوگ نشیند

ما هم در این میان می رویم

تا به صدای هزار دستان گوش فرا دهیم

به تماشای پیچک های بنفش می رویم

و رقص غوغایی ماهیان در آب های فروردین

با موسیقی پرندگان

و تاک هایی با ستاره های سبز     که جوانه ی جوشان پیمانه هایند

که سلاطین تاریکی حرام اش پنداشته اند

این مشتاقان پوسیده گی

تغییر آدمیان را نیز، در چرخه ی بودن بر نمی تابند

و ما،  نو شدن را در جام جهان پیمانه می کنیم

که همواره  ایدون باد

                                                        تقی خاوری - 18 اسفند 89

 رقص شیطان

آفتاب را گرفتم و رفتم

سایه ای که نه

                در سایه ی خود نشستم

دیدم       رقص شیطان را

                   در بود و نبود سراب

دیدم جهان را

                   که مدام برگ عوض می کند

و باشه ای * که پرتاب می شود به شکار کبوتری

حالا من مانده ام

و

تصویر اطلسی که در نگاه تو نیست

دیگر نه صدائی ست در تو از جنس طبیعت

نه نگاهی ست که نادیده ای بنمایاند

زمانی از طراوت    می تراویدم

و برگ ها مرثیه نمی خواندند

حالا هم    نباید مرثیه ی برگ ها را بشنوم

هنوز هم   طراوتی می تراود

تا گیلاس و لیموها را لمس کنم

با جاذبه قرمز ماه و جرقه های ستاره

اگر جهانم فراموشم کند

تو فراموشم مکن

همچون:ردیف درختان

که رنگ می شوند

در گردش فصول

در رقص پَری واره ای        در علفزاری روشن

چقدر با تصاویر تو قدم زده ام

با تو هر بار جهان شگفت انگیز بود

و درک علفها تیزتر

که قد می کشند با پیام زمین

ملخی که با هر پرش زمین را گز می کند

و قورباغه ای سبز که آفتاب را می خورد

ماری که قیقاج می رود

تا زهرش بریزد

و از فراموشی به پالایش جهان برسد

بیا تا از فراموشی جهان             خارج شویم

                                                                    تقی خاوری - 3بهمن89

 * باشه = بر وزن لاشه در گویش خراسانی به "قرقی" که نوعی پرنده کوچک شکاری از تیره عقابیان است، گفته می شود.