چه بگویم ؟     (حقوقی، ادبی و اجتماعی)

نوروزنامه

مکن ای دل که عشق کار تو نیست

بار خود را ببر که بار تو نیست

مردی از عشق و در غم دگری

گرچه این هم به اختیار تو نیست

دیده راز تو فاش کرد از آنک

دیده در عشق رازدار تو نیست

نوبهار آمد و جهان بشکفت

زان ترا چه چو نوبهار تو نیست (انوری)

هر بار که در باره بهار و نوروز می نویسم، می خواهم تالی طبیعت باشم و نوشته ام رنگ و روی بهار داشته باشد، اما مگر می توانم؟!

دغدغه های فراوان اجتماعی و سیاسی، کاستی ها، نابهنچاری ها و محدودیت ها و محرومیت های بنیادین مربوط به آن از یک سو و مشکلات کاری و غم نان از سوی دیگر عرض اندام می کنند... نهیب می زنند و تلنگرشان نمی گذارد، تا بخود باشم

اما چه فایده دارد که سفره دل باز کنم و خوانی ناهمگن در کنار سفره هفت سین خود و شما گذارم تا مکدرتان کنم و بهم ریزم تان.

بی گمان زشت و نادرست است در جایی که باید شادی کرد و خندید و رقصید و نوشید و خجسته باد گفت .... نالید ، غر زد، گریست و گریاند....

پس در این لحظه سوار بر زورق راهوار اندیشه و خیال خیامی .... با نسیم نوروزی همنفس می شویم، با گلها و سبزه ها میخندیم. و با زادن طبیعت زاده می شویم....

ای دل چو زمانــــــــه می‌کنــد غمناکت

ناگـــــــه برود ز تن روان پاکت

بر سبزه نشین و خوش بزی روزی چند

زان پیش که سبزه بردمد از خاکت (خیام)

اینک نورسیده ای می شویم که در دامان مام مهربانش آسوده است و در برابرش سرگرمی شکوفه لبخند پدر، خورشید راستی ترش می شود. شیر مست است و دم ... همه فلسفه وجودی اوست

تا عروس بهاره جلوه کند

زلف شمشاد و عارض نسرین

بادی اندر بهار دولت خویش

تازه چون گل نه چون بنفشه حزین

آب آتش نمای در جامت

طرب‌انگیزتر ز ماء معین

جاهت اندر امان حفظ خدای

که خداوند حافظ ست و معین (انوری)

یاران و همراهان همیشگی! بهار و جشن نوروزی شما خجسته باد