چه بگویم ؟     (حقوقی، ادبی و اجتماعی)

دو شعر تازه از تقی خاوری و نقدی نظری بر آن

نوشته : محمد مهدی حسنی

آنها که تقی خاوری را می شناسند می دانند، بیشترشعرهای او رنگ و بوی خود را از طبیعت می گیرد و تصاویر و واژه های شعرش سرشار از عناصر طبیعی به ویژه بهارست و این سبزی همواره با شعراو عجین است.

شعرهای خاوری، بوستانی از حضور دل انگیز و وجد آور نسیم، غمز و عشوه گل و شیطنت و غلغل بلبل، رقصیدن و بالیدن پروانه و سرمستی و طراوت سبزه و در یک کلام "زندگی" است.

و دلیل بر صحت این مدعا، دوشعر زیر است که همچون شعر های دیگر او، حال و هوای خراسانی دارد و یاد آور آثارطبع رودکی و کسایی و منوچهری است. این ویژگی زبان خاوری همراه با دایره وسیع لغات ومضامین تر و تازه (مدرنیته) فرم شعراو را می سازد.

و اما در باره خود خاوری، ساده زیستی، خوش خلقی، امید واری و شاد زی ی توام با اندیشه نگری ، استغنای طبع و اعتماد به نفس، راستی و درستکاری، میانه روی و تواضع، بی حسدی، کار و تلاش عمرانه برای سدّ جوع و اراده محکم ، حق جویی و آزادگی او در محاق گواهی قاطبه دوستان عامی و نیزادیب و شاعر اوست

و بی هیچ تردید، شعر خاوری خودش است.

لطفاً برای خواندن بقیه به ادامه مطلب بروید

به بهانه روز زن

شعری منتشر نشده از رضا دبیری جوان

بشکند طلسم حیله روباه،

از دراز دستی

دست ابلیس را کند کوتاه؛

تار موی دختران ایرانی.

از روی بام، طشت نفاق را

بیاندازد،

از میهن اهورائی

دیو و دروغ را

براندازد

های و هوی زنان ایرانی.

گرد آفرید عشق

میان آتش جهل می سوزد

تا شیوه رهائی را

بر مردان خود بیاموزد

دوزخی را

به دمی بهشت می سازد

اعجاز خلفت است

خلق و خوی مادران ایرانی.

رضا دبیری جوان - 27/2/86

یادآوری : طرح و تصویر کارتونی از هنرمند گرامی خانم فیروزه مظفری است که در روزنامه اعتماد ملی دوشنبه 25/3/88 ، ص 23 به صورت سیاه و سفید منتشر شده است و با پوزش از صاحب اثر، افکت های رنگی آن از ماست.

دو شعر تازه دیگر از دبیری جوان

برای دوست دیر بدست آمده ام محمد مهدی حسنی

دست بردی، میان انبانم

گُر گرفتی ز آتش جانم

خون دل می زند همی بیرون

از لب و از دهان و دندانم

آب دریا نمی کند خاموش

دل آتش گر هراسانم

سدّ صبرم اگر شود لبریز

برقم و رعد، باد و طوفانم

تو بیا تا به تو بگویم من

درد من از تو است و درمانم

دبیری جوان - 29/2/88

آسمان با تو باز آبی شد

آفتاب مهر تو، تابید.

سرخ شد غنچه های بوسه ی تو

سبز شد خنده بر لبان عشق

پر ستاره شد و شب و ماه

سر نهاد و روی سینه ات خوابید

دبیری جوان - 16/10/ 87

دید و بازدید عید با رضا افضلی

نوشته ی محمد مهدی حسنی

دیشب با انبازی اهل و عیال برای دید و بازدید عید به خانه رضا افضلی شاعر و پژوهشگر خراسانی رفتیم. همان جا مطلع شدم او هم وبلاگ نویس شده است. خدا را شکر نسل پدرها و جوان های قدیم کم کم در می یابند که اینترنت و دنیای مجازی، حاصل ناموس تطور و تکامل است و گزیری از ایجاد دوستی و مودت با آن ندارند بنده پیش تر نیز به بهانه ای شبیه سخن امروز را گفته ام . به تأسی از "شاه بدخشانی" که گوید :

گویند که هرکه یافت حرفی نزند نی نی غلط است هر چه یابد گوید

بچه آدمیزاد ( افضلی ادیب که جای خود را دارد و استادِ فرشته است) باید حرف زند و در دنیای وانفسای امروزی که تالی و پیروی دنیای مجازی است، برغم نظر بزرگی چون "با یزید بسطامی" ساکن سرای سکوت نباشد و همچون فوجی نیشابوری ( شاعر بیت : جهانی مختصر خواهم که در آن / همین جای من و جای تو باشد) خلق و خویی را که اختیار نکند تا نمّامان و سخن چینان گویند طالب جهانی مختصر است. باید فریاد زند و عرض اندام کند تا خانه اش دق الباب شود، حق با مرزا صائب ست که می گوید :

خموش هرکه شد از قال و قیل ها وارست نمی زنند دری را که از برون بسته است

وقتی آموزندگان و جوان های قدیمی چون افضلی با مانیتور و مودم و صفحه کلید همراه و همگام می شوند. تجربه می کنند و می بینند در مقابلشان و در اتاقی ساکت، همنشین و همدمشان یکی – رایانه - ، لیکن با میلیاردها دهان است ، و تو پنداری همین مقدار گوش دارد. تازه متوجه می شوند. که چرا تاکنون پاره های دل و دست پروده شان آنان را کم سواد، بل بی سواد؛ فرض کرده و می کنند. وچرا ورای آنان می نشییند. غافل از اینکه :

گر نشستی ورای خاقــــــانی نه ورا عیب و نه تورا هنرست.

برای امثال ما که جفت مان در منزل و بیخ گوشمان و ور دلمان هست و چت هم نمی کنیم، دنیای مجازی بی هیچ خطر و دغدغه است. چه فرقی می کند که در رایانه آن طرفی، شیر واقعی است که در رگهایش خون جریان دارد؛ و یا شیر علم، که حمله اش، دمبدم از باد است. آیا " خود تعریف کرده لیلی" واقعاً جوان و زیبا و رعناست، یا خدای ناکرده : "نامادربزرگ پدری همسایه کناری" ست، که عمرش آفتاب لب بام است.

لطفاً برای خواندن بقیه به ادامه مطلب بروید

آنسوی خط قرمز- غزلی تازه و منتشر نشده از: تقی خاوری

برای محمد مهدی حسنی

یاد تو می شود سبز چون برگ نو دمیده

نقــش تـــرا خیـــــــــالم بــر تابلوکشیده

بیتی بخاطر آمد ناگــــاه رفـــــــت ودیدم

جز یــــــاد تو همه چیز از خاطرم رمیده

نالیـــــده ایم هر شب از جور نامـــرادی

گوئی که مرغ شبخوان آواز مــــا شنیده

از حق چه مانده دیگر جز ناله در گلوئی

کزنای مرغ شبخوان با قطره خون چکیده

گفتی که می رسد عشق با دست عادلانه

آن هیـــــات عدالــت بر تخت خون لمیده

گفتم که رنـــــگ تردید هر چیز را گرفته

گفتــــی ز رنگ تغییــــر آن رنگها پریده

صورتگر جهان ست آن دست های پنهان

هر چیز را ندیده در جای خویش چیده

بهر وکالت عشـــــــق از تخته بند قانون

تا خــــط قرمـــز عشـق آنسوی تر رسیده

"راوی" بخواب دیــــده آنروی آرزو را

ماننـد صـــورت گـــــــل در شبنم سپیده

تقی خاوری - بهمن ماه 1387